Vanmorgen hoorden we dat mevrouw Ineke Greve is overleden. Zij heeft in de vorige eeuw met haar tuin Huys de Dohm het nodige voor de Nederlandse tuincultuur betekend. Mevrouw Greve begon ongeveer tegelijkertijd met het openen van haar tuin in Heerlen als de dames van de Zeeuwse Tuinclub, waaronder illustere namen als de dames Dekker, Poley en van Bennekom. Iedereen kon zich letterlijk komen vergapen aan de groene meesterwerken, letterlijk onder de handen van deze dames vormgegeven. Op een terrein van 6000 m2 realiseerde mevrouw Greve in de loop der jaren 16 compleet verschillende tuinen, die een 16e eeuws kasteeltje omringden. Inspiratie deed ze onder meer op in Engeland, gestaald in de leer van afmeting en vormgeving werd ze tijdens haar carriere als vormgever van menig interieur. In de ene tuin een bloemenzee, in de volgende tuin formele vormsnoei: in geen enkele tuin uit die periode – we praten over de zeventigerjaren van de vorige eeuw – waren de onderlinge verschillen in tuinkamers zo groot. Ze hadden echter alle een belangrijke overeenkomst: het moest er perfect uitzien. Niet zelden ging er een border op de schop en mevrouw Greve rustte niet eerder, voordat het naar haar zin was. Ze was echter niet alleen kritisch op haar eigen werk, maar ook op dat van anderen als daar naar gevraagd werd en nam daarbij geen blad voor haar mond. Dat pakte niet voor iedereen prettig uit, maar je wist wel waar je aan toe was. Meer dan 30 jaar vertolkte ze de rol van Grande Dame van de Nederlandse Tuinen met verve. In twee fascinerende boeken deed ze uit de doeken wat de tuin voor haar betekende. Velen zullen met zowel weemoed als respect en plezier terugdenken aan de bezoeken aan haar prachtige tuin.
